همــــــــــــه مــرا با خنده هایم میشناسند

امــــــــــــــا

بالشت بیچاره ام با گریـــــــــــــــه های بیــــــــــصدا

من من نه عاشق بودم  

و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من

 من خودم بودم و يک حس غريب

 که به صد عشق و هوس می ارزيد

من خودم بودم و دستی که صداقت ميکاشت

گر چه در حسرت گندم پوسيد

من خودم بودم و هر پنجره ای

که به سرسبزترين نقطه ی بودن وا بود

و خدا ميداند بی کسی از ته دلبستگی ام پيدا بود

من نه عاشق بودم

و نه دلداده به گيسوی بلند

و نه آلوده به افکار پليد

من به دنبال نگاهی بودم

که مرا از پس ديوانگی ام ميفهميد

روزگاريست غريب

من چه خوشبين بودم

همه اش رويا بود

و خدا می داند

سادگی از ته دلبستگی ام پيدا بود

                                                 فلک آخرسرت آوردکه حقت این است