خیلی این شعر حسین پناهی را دوست دارم:

یک وقت هایی باید



رویِ یک تکه کاغذ بنویسی



تعطیل است



و بچسبانی پشتِ شیشه‌یِ افکارت

اولین شعری که از فروغ فرخزاد خوندم:

میروم خسته و افسرده و زار

سوی منزلگه ویرانه ی خویش

بخدا میبرم از شهر شما

دل شوریده و دیوانه ی خویش

میبرم تا که در آن نقطه ی دور

شستشویش دهم از رنگ گناه

شستشویش دهم از لکه ی عشق

زین همه خواهش بیجا و تباه

همه دنیا بخواد و تو بگی نه...

نخواد و تو بگی آره... تمومه

همین که اول و آخر تو هستی 

خدایــــــــــــــا وقتی دلت میگیرد چکار میکنی ؟؟

میری یه گوشه میشینی و گریه میکنی؟؟

یه لیوان آب میخوری که بغضت رو بفرستی پایین؟؟

یادت میاد که خدایی و باید تنها باشی ؟؟؟

خدایا نمیدونی من اینروزا چقد خدا بودم....

خداوندا تو میدانی که انسان بودن و ماندن در این دنیا چه دشوار است؟؟

چه رنجی میکشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است؟؟؟