ای شب از رویای تو رنگین شده

سینه از عطر توام سنگین شده

ای به روی چشم من گسترده خویش

شادیم بخشیده از اندوه بیش

همچو بارانی که شوید جسم خاک

هستیم زآلودگی ها کرده پاک

ای تپش های تن سوزان من

آتشی در سایهء مژگان من

ای ز گندمزارها سرشارتر

ای ز زرین شاخه ها پر بارتر

ای در بگشوده بر خورشیدها

در هجوم ظلمت تردیدها

با توام دیگر ز دردی بیم نیست

هست اگر، جز درد خوشبختیم نیست 

ای دل تنگ من و این بار نور؟

هایهوی زندگی در قعر گور؟

ای دو چشمانت چمنزاران من

داغ چشمت خورده بر چشمان من

پیش از اینت گر که در خود داشتم

هرکسی را تو نمی انگاشتم

درد تاریکیست درد خواستن

رفتن و بیهوده خود را کاستن

دلها سرد و جان پر دردو

جهان زگرمی افتاده

سری نمانده آزاده

نی زن بی نی

ساقی بی می

شراب و شعر و آهنگی

نمی زند به دل چنگی

صفای چشم ساری

نمانده در بهاری

نشاط روز و شب رفته

ز چهره ها طرب رفته

به کار باده نوشان

نمانده اعتباری...

بدجووووووووووور دلم گرفته

این روزا نمیدونم چی بگم ... از تلخ بودن لحظه ها... از سختیه زندگی وقتی که کمرت رو خم میکنه ... لحظه هایی که اصلا نمیدونی چی باید بگی  بایدچیکار کنی... وقتی که به ته خط رسیدی جای که میگی  خدایاااااااا دیگه... هییییییییی بیخیال .

این شعر شده دقیقا وصف حال من _ در بهار زندگی احساس پیری میکنم.....

  در بهار زندگی احساس پیری می کنم

با همه آزادگی فکر اسیری می کنم

بس که بد دیدم ز یاران به ظاهرخوب خود

بعد از این بر کودک دل سخت گیری می کنم

در به رویم بسته ام از این و از آن خسته ام

من به جمع آشیان پاشیدگان پیوسته ام

ای خدای آسمان بهتر تو میدانی که من

بارها در راه او تا پای جان بنشسته ام

شمع بودن ذره ذره آب گشتن تا به کی؟؟؟

راه پر خاشاک را آرام رفتن تا به کی...

 ....

سلام دوستان این یک شعر بسیار زیبا از شیخ بهایی توصیه میکنم به ادامه ی مطلب برید و کامل بخونیدش.

تاکی به تمنای وصال تو یگانه                                  اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

خواهد به سر آید، شب هجران تو یانه؟                        ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

به سراغ من اگر می آیید،

 پشت هیچستانم .

پشت هیچستان جایی است.

 پشت هیچستان رگ های هوا ،

پر قاصد ها ییست که خبر می آرند،

از گل واشده ی دورترین بوته ی خاک .

روی شنها هم نقشهای سم اسبان سواران ظریفی است

که صبح،به سر تپه ی معراج شقایق رفتم

پشت هیچستان ، چتر خواهش باز است:

تا نسیم عطشی در بن برگی بدود،

زنگ باران به صدا می آید.

آدم اینجا تنهاست

                  و در این تنهایی، سایه ی نارونی تا ابدیت  جاریست .

به سراغ من اگر می آیید،

                نرم و آهسته بیایید

                 مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من.

                                                       (سهراب سپهری)